Een waarschuwing is eigenlijk een tweeledig advies. Een goede raad enerzijds maar niet opvolgen is niet gewenst. Het kan dan wel eens slecht met je aflopen. Vaak goed bedoeld, althans vanuit het perspectief van diegene die waarschuwt. Kijk maar naar je moeder! Toch zijn dit soort waarschuwingen niet altijd gekoppeld aan een slechte  afloop. Denk maar eens aan de icoontjes op de rug van een boek in een bibliotheek, of een kijkwijzer voor een tv-programma begint. Hierin heeft iemand een schitterend ongeluk, er wordt een moord gepleegd, enge beesten, iemand sterft, ongeneeslijke ziekte, de dood.  Zo een aanwijzing kan het ook gemakkelijker maken om te kiezen!  Feelgood movie of  horror, tearjerker of erotiek. 

Die onbezorgde tijden zijn met de komst van internet en social media  voorlopig voorbij. Het individu rules.  Kijken en gezien worden is nu het credo. Een mens kijkt nu eenmaal graag in de spiegel maar wil nu ook dat de anderen over haar digitale schouder meekijken.  Zo werken onze genen nu eenmaal: opvallen leidt sneller tot voortplanting. Maar koppel deze individualiteit aan de recente opkomst van de claimcultuur en je hebt een levensgevaarlijke cocktail.

Bedrijven en instellingen weten dat ze het individu serieus moeten nemen. Zeker omdat het gemakkelijk een rel kan creeëren, snel een hele groep mensen kan mobiliseren, en  met een claim op geld kan het ook een flinke duit kosten. Vermijden is dus vaak een logische reactie. 

Het wordt dubieus  als mensen vooraf gaan dreigen en de ander daardoor ingrijpt door de inhoud uit voorzorg aan te passen. Zo wordt een disco op tv getoond zonder de aanwezige knipperlamp (epilepticus krijgt zeker geen aanval), maakt de holocaust geen deel meer uit van het hoorcollege over de 2e wereldoorlog (familie van student heeft oorlogstrauma), wordt de Great Gatsby niet meer besproken bij Amerikaanse literatuur (zelfmoord), en transgenderstudies raken al snel een tere ziel. Professoren lopen op eieren, zijn bang financiering of baan te verliezen en reageren uit voorzorg door een trigger warning te plaatsen voor hun studies; deze studie kan u triggeren, gevoelens terug boven brengen, maar… u was gewaarschuwd!

Op universiteiten waar kennis souverein zou moeten zijn wordt  studiemateriaal steeds vaker zo gebracht dat niemand er aanstoot aan kan nemen. Wat eerst goed bedoeld was gijzelt nu elk debat en is moreel taboe verklaard. Terwijl onze slachtoffercultuur onspoort, regeert de minderheid.  Triggerwarnings leiden zo uiteindelijk tot een inperking van de vrije meningsuiting. Wat te pijnlijk is moet verdwijnen en daardoor is een analyse ook onmogelijk. Door ons fatsoen is bespreken immers onmogelijk gemaakt. Kwetsbaar zijn en kwetsbaar willen blijven. Met deze trend ontstaat een rubberen stoeptegelmaatschappij: het vallen wordt opgevangen maar niet vermeden. Laten we weer beginnen met de waarheid, de trigger warnings weer in de juiste proporties terugbrengen, en zo het gesprek weer mogelijk maken.