Dikke mensen zijn wel gezellig. Ik had vroeger een tante van 130 kilo schoon aan de haak. Als ze op visite kwam was het feest. Ik kreeg geld mee van mijn ouders, fietste naar de pomp voor sigaretten, en plaatste ze dan netjes rechtop  in het blikje beplakt met wasknijpers dat ik speciaal had gemaakt voor mijn vader. Een drankje, een hapje en een lekker sigaretje was het recept voor een fijne avond. Je gaf er een lel aan en vervolgens praatte ze en bleef ze praten, over de meest uiteenlopende zaken. Zo kon ze perfect uitleggen hoe zij een bocht aansneed met haar oude Peugeot 504 (“voor de bocht iets gas terugnemen, maar als je in de bocht bent een beetje gas erop en mooi meesturen”). Familie, kinderen, collega’s, vakanties, maar vooral over eten. Veel eten. En dat was haar aan te zien.

De stoffen fauteuil werd dan aan de kant geschoven en de eettafelstoel kwam tevoorschijn. Speciaal voor tante want in die brede fauteuil was ze onherroepelijk vast komen te zitten. De stoel zonder armleuningen bood dan  uitkomst, en haar de heupen hadden vrij spel. Elk verhaal werd vervolgens als een soort grap verteld, zorgvuldig opgebouwd met een bulderend gelach als slot. Dan een hap en een slok terwijl ondertussen een nieuwe anekdote opborrelde.

Wat ik toen vooral zag was de zonnige kant. Ik was per slot van rekening nog maar 10;  ik kwam net kijken. Wist ik veel dat een te zwaar gestel een vracht aan problemen met zich mee bracht zoals een te hoge bloeddruk, slechte cholesterol, hart en vaatziekten, transpireren, slecht slapen en knikkende knien. Ze is dan ook niet bijzonder oud geworden; op een geven moment waren de avonden voorbij.  Als ze dan weer eens wakker lag, knipte ze het bedlampje aan, pakte haar bril en ging ze lezen in een vuistdik kookboek vol met foto’s van de meest heerlijke gerechten voor overdag. Om zo lekkerbekkend moe te worden. Asperges met ham omrold in een Goudse kaassaus, tomaten gevuld met Hollandse garnaaltjes,een Russisch ei,  ossetong, huzarensalade, macaroni of fondue,  maar altijd ijstaart toe, haar favoriet.  Ze wist dondersgoed dat het niet goed was maar ze kon de verleiding niet weerstaan; overdag niet maar dus ook niet ‘s nachts. En wat kon het lezen ook voor kwaad, papier maakt niet dik. Natuurlijk probeerde ze wel af te vallen maar dat is haar nooit echt gelukt. De verleiding was nu eenmaal veel te groot en eten een feel-good moment in een verder vaak teleurstellend leven.

Iets willen laten maar de verleiding niet kunnen weerstaan. Ons leven zit vol met deze menselijke driften. Het opperkkookboek de bijbel geeft richting met recepten voor een sober maar toegewijd leven, want de bijbel wil niet dat je aan verleiding toegeeft. Verleiding is taboe, lijden de regel. Waarom eigenlijk? Alle levende wezens zijn namelijk geprogrammeerd tot overleven en voortplanting en eten is daar een essentieel bestandsdeel van. Genoeg reserve is key dus pakken wat je pakken kan! Daar is niets onnatuurlijk aan. De bijbel lijkt juist tegengesteld aan die natuur en wil ons verlossen van hun kwade; water en brood en anders niets.  Zo wordt het een sobere weg naar de dood met misschien erna een toetje. Gelukkig hebben we ons de laatste tijd wat aan die bijbel kunnen ontworstelen, ook al is haar invloed nog groot.

Het kookboek heeft de laatste decennia een soort zelfde weg afgelegd als die van de bijbel. Kookten de preciezen vroeger nog nauwkeurig en precies volgens recept (volgens de letter van de bijbel), tegenwoordig  barst het van de koks die furore maken met de kwak-maar-wat-in-de-pan-stijl (de rekkelijken). Leefde men vroeger nog volgens wat er geschreven stond, nu geeft iedereen er een eigen invulling aan en pakt juist datgene wat het beste uitkomt. Er is meer vrijheid in het leven en dus ook in de keuken. De vrije keuze en de verleiding winnen het van de ernst en de soberheid; de gerechten zijn voller en zoeter en het lichaam slapper .

Dit hele spel van verleiding en weerstand bieden is menseigen en bestaat al langer als de mens zelf; pas sinds het korte bestaan van de bijbel staat het ook geschreven en “moeten”  mensen zich eraan conformeren. Maar ook al lijkt die bijbel zeer rechtlijnig, het boek blijft een samenraapsel van losse anekdotes door verschillende mensen opgeschreven die elkaar maar  al te vaak tegenspreken. Ze hebben het er zelf maar moeilijk mee. Tot op de dag van vandaag leidt het tot verwarring en conflict, een tweede Poeha-serie waardig. We gaan dieper in op de spagaten, de inconsistenties, en de mooie bochten waarin gewrongen moet worden.Volg ons!