Precies 500 meter in het verlengde van de Aalmeersebaan voetballen de spelers van R.K.S.V. Pancratius. De vliegtuigen trekken op over de sportvelden naar hogere sferen. De club is vernoemd naar 1 van de 4 ijsheiligen. Zo is Pancratius niet geboren, zo is hij verheven. Na zijn dood. Zo doen ze dat namelijk bij de katholieke kerk. Pas na je dood betalen ze uit. Pancratius leefde in de Romeinse tijd zo rond het jaar 304; hij was toen 14 en christelijk, toch geen onbelangrijke voorwaarde om een heilige te worden. De toen heersende Romeinse keizers wilden vasthouden aan hun eigen goden en verboden die van de ander. En zo eisten zij weer offers van de bevolking, als teken van overgave. Pancratius hield vast aan zijn eigen waarden en moest het met zijn dood bekopen. Knap lullig voor iemand van pas 14 jaar oud maar niet voor niets bleek later. Want op dat moment komt de marketingafdeling van de kerk in actie: “Ho wacht even, dit klusje is voor ons!” Als een Mr Wolf uit Pulp Fiction. Vervolgens wordt Pan uiterst behendig tot martelaar gepromoveerd. Hij heeft het nooit mogen weten. Hij werd een voorbeeld voor allen; iemand die getergd wordt, uitgedaagd maar vasthoudt aan zijn waarden. De rollen in het verhaal zijn duidelijk: de beul en het slachtoffer, de katholieke underdog, David tegen Goliath. Van de tien keer wint de grote meestal wel van de kleine, maar soms, voor een enkel keertje, zijn de rollen omgedraaid. En wat is het mooi als de underdog uithaalt en doel treft. Hij wint! Dat we dat mogen meemaken.

Nergens is dat meer zichtbaar als in het voetbal, zoals bij R.K.S.V. Pancratius, dat kleine clubje in Badhoevedorp, nog net te zien uit het raampje als het vliegtuig snel meters maakt de lucht in. Wat is het makkelijk om fan te zijn van een grote gerenommeerde club zoals een paar kilometers oostwaarts; met hen hoor je snel tot de winnaars, altijd je inzet terug, maak je niet druk! Luxe, verwaandheid, en minder relativeringsvermogen spelen hen vaak parten. Oogstrelend combinatiespel maar ook een kritisch publiek dat de eigen spelers snel afvalt als het eens niet loopt. De lat ligt hoger. Men verwacht meer. Bij de tegenpartij vliegen je de tegengoals om de oren. De stakkers strijden elke wedstrijd maar nog vaker verliezen ze. Hard gestreden wel maar de ander was ze weer te snel af. Ze gingen ervoor, gaven geen krimp en hielden vast aan werklust en onverzettelijkheid. De spelers druipen na de wedstrijd af, 6-1 verloren. Als supporter raak je er wel aan gewend, je volhardt in je support voor de club ook al laten de resutaten zien dat een bekering naar een potentieel succesvollere ploeg tot meer vreugdevuren zal leiden. Maar dat nooit! Ook bij NAC in Breda wordt die pijniging elke week gevoeld. Afzien is een deel van de clubcultuur. Het voelt als onrecht. Zal het deze wedstrijd nu wel lukken? Wij tegen de rest! Het is mijn geuzenclub! Het stadion telt deze week weer 16.000 martelaren!

Maar soms, na jaren van afzien, wordt het nooit opgeven toch beloond. Met het altijd maar doorgaan wordt eindelijk de derby gewonnen of wordt er zelfs gepromoveerd. De ontlading, het feest, de beloning en het bier. De spelers worden heilig verklaard. NAC Breda is zo een club! Hier is verliezen geen kunst, wordt de sterkere meerderheid uitgedaagd en worden de lijders op het veld als martelaren aanbeden. Poeha brengt met dit shirt een ode aan een der grootste martelarenclubs van Europa. Pancratius had er zich thuis gevoeld.