Passie! Niet vaak staat het in een kwaad daglicht. Zonder een toefje passie is voetbal saai, theater kil, een relatie aflopend en sex een afgeraffeld automatisme. Alleen bij het doodgaan zou je niet al teveel passie willen. Misschien wat naasten erbij, een paar waxinelichtjes, een mooie muzikale omlijsting en een goed functionerende klok die langzaam aftelt. Maar zo gebeurt dat niet in religies. Hier worden alle registers opengetrokken en gaat men er eens goed voor zitten. Tromgeroffel. Het moet immers wel een paar generaties mee!

Ik ben zelf ook katholiek opgevoed. Als klein kind heb je hier niet veel in te zeggen. Jarenlang stond er RK bij mijn naam todat ik me tot groot verdriet van mijn moeder heb laten uitschrijven, met passie. Kinderen vragen niet uit zichzelf om geloof of alles wat daaromheen fladdert. Jezelf ontwikkelen betekent automatisch geloof loslaten. Je laat het samen met je knikkers achter op de lagere school. Eeuwig branden in de hel is voor mij geen optie.

Ook niet voor mijn grootvader Piet alhoewel hij daarentegen de juiste paden probeerde te bewandelen. Hij was namelijk een vroom en gelovig man. Een gelegenheidssmokkelaar uit Zeeuws-Vlaanderen, tijdens de eerste wereldoorlog een neutrale grensbewaker in Ossendrecht, en net erna een wachtmeester in opleiding in Den Bosch. Een half jaar voordat hij ging trouwen in 1923 trok hij zijn vrome schoenen aan en ging met de trein naar Oberammergau in Beieren om daar de Passiespelen te bekijken. Met dit schouwspel leek hij zijn vrijgezellenleven af te willen sluiten; nu kan het nog! De trein stopt daar in een kopstation, een letterlijk eindstation, zoals het hoort bij het passiespel.  Het theater ligt daar niet ver vandaan. Hier spelen de bewoners van Oberammergau al 300 jaar om de tien jaar de laatste dagen van Jezus. Uit dank omdat in de 17e eeuw de pest miraculeus aan hun dorp voorbijtrok. Lijkt me een goede deal, hoe bizar deze aanbidding voor het lijden en martelen van een medemens ook is. Alleen bewoners van Oberammergau mogen meedoen en zo komt het dat in elk huis foto’s hangen van familieden die hebben meegespeeld in het stuk; soms beginnend als baby, sommigen eindigend als de superstar zelf. Hier speelt echte passie, hier zie je devotie; ook al is er waarheidsgetrouw niet veel meer van het verhaal over, de mensen staan er voor en geven het verhaal inhoud. De bezoekers moeten het elke keer gevoeld hebben, de passie die generatie op generatie is overgedragen. Zo kan het geweest zijn!

De kerk, die kampt met massale leegloop, omarmt soortgelijke passiespelen op de Nederlandse tv als een welkome reddingsboei. Ook al heet het The Passion, het is juist van alle passie gezuiverd. De leraar buigt hier door zijn knieën om zich te verlagen tot het niveau van de leerling. Niet te moeilijk maken, hapklare brokken, bekende soapsterretjes, populaire pulpliedjes en makkelijk te verteren teksten om zo een brug naar zoveel mogelijk kijkers te slaan. Dat het verhaal de lading niet meer dekt maakt ze niets uit. Wat wil je ook met professionele acteurs, zij zullen alles spelen zolang ze betaald worden. Waar de wereld eens in brand stond toen 4 komedianten uit Engeland de komedie The Life of Brian maakten, produceert men nu zelf een halfbakken verhaal gespeend van enige diepgang. Je predikt passie maar levert holle frasen. Leg dat maar eens uit in Oberammergau! Poeha eert de mensen uit Oberammergau met dit statement tegen de Nederlandse TV-Passion. Draag het met passie!