Zo ook bij de voormalige  Italiaanse  president en leider van de christendemocraten Aldo Moro in 1978. Als Moro vroeg in de morgen van 16 maart  thuis in Rome wordt opgehaald door zijn bodyguards in een blauwe Fiat 130 lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Na weken van onderhandelen is de coalitie rond. Zijn christeljke partij zal vandaag stemmen over een regeerakkoord met de communisten, voor Italie een historisch maar omstreden verbond. De communisten, in de oorlog nog geëerd voor hun rol in het verzet, zijn dertig jaar later voor velen de vijand. Niet in de laatste plaats voor de Amerikanen maar ook de Russen. De Europese stabiliteit staat volgens hen op het spel.  De christendemocraat Moro zette  zijn politieke tegenstanders strategisch schaak door een verbond te sluiten. Alleen nog even tekenen. Terwijl hij trouw dezelfde route rijdt als altijd wordt de colonne van Moro bruut overvallen in de Via Fani, de bodyguards doodgeschoten en Moro ontvoerd. Daders: de linkse Brigate Rosso. Doel: Moro ruilen tegen vastgezette leden van de brigade. Schaak opgeheven, nu zelf schaak. Verdorie, Moro zit klem in een te kleine ruimte achter een boekenkast op de Via Camillo Montalcini 8. Hij leest thrillers omdat hij Marx en Lenin beter kent dan de ontvoerders zelf ! Er gebeurt alleen weinig om hem vrij te krijgen. Hij mag daarom liefst 86 brieven schrijven aan zijn politieke vrienden, en zelfs aan de paus. Geen van allen reikt hem de hand; zeker de Amerikanen niet die als de dood zijn voor oprukkende Communisten. Amerika bespeelt de Italianen achter de schermen.   Moro vrijkrijgen betekent  immers een communistische coalitie en onderhandelen met terroristen doe je niet. Moro spreidt zijn armen uit in de hoop geborgenheid te vinden. Ingebakerd in zijn kleine kamertje is er niemand die hem wil horen. Ook de leden van de rode brigades zijn vertwijfeld; er rest geen andere keuze dan hun stuk te offeren. In de morgen van 9 mei 1978, 55 dagen na zijn kidnapping wordt Aldo Moro opgekruld in foetushouding dood aangetroffen in de veel te kleine achterbak van een rode Renault 4 in de Via Caetani, symbolisch genoeg precies tussen het hoofdkwartier van de Christendemocraten en die van de  Communisten. De weg is nu vrij voor partijgenoot en opvolger Andreotti. Geen terroristen vrij en geen horrorkabinet. Het Moro-effect is bezworen.